بیت کوین اولین رمزارزی بود که در سال 2009 بر بستر بلاکچین راه‌اندازی شد. در آن زمان برای اینکه رمزارز جدیدی ایجاد و راه‌اندازی شود؛ صاحب پروژه ابتدا باید برای آن رمزارز، بلاکچینی می‌ساخت. اما مساله این است که راه‌اندازی و نگهداری از بلاکچین بسیار سخت و پر هزینه می‌باشد و همه افراد یا سازمان‌ها قادر به انجام این کار نیستند. با به کار آمدن بلاکچین اتریوم، روش‌های جدیدی برای ایجاد رمزارزها به وجود آمد. یکی از آن‌ها استاندارد ERC-20 است که با استفاده از آن‌ می‌توان رمزارزها را بدون ایجاد بلاکچین جدید، در بستر بلاکچین اتریوم راه‌اندازی کرد. در این مقاله قصد داریم به بررسی استاندارد ERC-20 و اهمیت آن بپردازیم.

برای درک بهتر مفهوم استاندارد ERC-20، ابتدا به طور مختصر رمزارزها را بررسی می‌کنیم. رمزارزها نوعی از دارایی‌های دیجیتالی هستند که در بستر بلاکچین راه‌اندازی می‌شوند. این رمزارزها به دو نوع کلی کوین و توکن تقسیم می‌شوند. کوین‌ها بلاکچین اختصاصی خود را دارند. مثلا رمزارز بیت کوین برای خود بلاکچین اختصاصی دارد. همچنین رمزارز اتر، بلاکچین اختصاصی خود را دارد و نام آن اتریوم است. اما توکن‌ها اینگونه نیستند؛ به این معنی که بلاکچین اختصاصی خود را ندارند. در واقع، توکن‌ها بر بستر بلاکچین‌های دیگر کار می‌کنند. برای مثال، رمزارز معروف تتر یک توکن است، زیرا بلاکچین اختصاصی خود را ندارد و بر بستر بلاکچین‌های دیگر کار می‌کند. توکن تتر در بلاکچین‌های اتریوم و همچنین ترون راه‌اندازی شده است.

تفاوت دیگر توکن‌ها و کوین‌ها در نوع کاربرد آن‌ها است. در حالی که کوین‌ها در بیشتر مواقع برای انتقال پول می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند، توکن‌ها می‌توانند کاربردهای گسترده‌تری داشته باشند. برای مثال، آن‌ها نشان‌دهنده مالکیت یک دارایی دیجیتال یا حتی فیزیکی هستند. توکن‌ها همچنین می‌توانند نشان دهنده سهم شرکت یا پروژه‌ای باشند. امروزه بلاکچین اتریوم میزبان بسیاری از این توکن‌ها است. در سال 2022 حدود 120 میلیون توکن در این شبکه پیاده‌سازی شده‌اند. در قسمت بعدی بررسی خواهیم کرد که اتریوم چگونه از این همه پروژه میزبانی می‌کند و امکان پیاده‌سازی این تعداد از پروژه‌ها و توکن‌ها را در بستر خود فراهم می‌کند.

استاندارد اتریوم که همان استاندارد ERC-20 نامیده می‌شود، مجموعه‌ای از قوانین و قواعدی است که از آن برای ساخت و راه‌اندازی قراردادهای هوشمند در بلاکچین اتریوم استفاده می‌شود. سپس با استفاده از قراردادهای هوشمند، توکن‌ها ساخته می‌شوند. در واقع پروتکل ERC-20، استانداردهایی دارد که همه قراردادهای هوشمند و توکن‌های موجود بر بستر آن باید به این استانداردها پایدار باشند و در چهارچوب آن‌ها رفتار کنند.

اتریوم با استفاده از این پروتکل، امکان راه‌اندازی توکن‌ها را برای افرادی که قادر به ساخت و نگهداری بلاکچین نیستند، فراهم می‌کند. این امر می‌تواند هزینه‌های تولید توکن‌های جدید را برای سازندگان کاهش دهد. علاوه بر این، هر شخص یا گروهی که ایده‌های جالبی داشته باشند می‌توانند به آسانی و با هزینه بسیار کم رمزارز خود را در این شبکه راه‌اندازی کنند. در این صورت اگر پروژه‌ای موفق شد، می‌تواند بعدها برای خود بلاکچین اختصاصی بسازد و رمزارز خود را در آنجا راه‌اندازی کند.

قرارداد هوشمند، به عبارتی یک اپلیکیشن یا برنامه‌ای است که روی بلاکچین ذخیره می‌شود. شرایط انجام این قراردادها، به صورت کدهایی توسط برنامه‌نویسان نوشته می‌شود. زمانی که این شرایط برآورده شوند، قرارداد به صورت اتوماتیک انجام می‌شود. قراردادهای هوشمند معمولا برای خودکارسازی اجرای توافق استفاده می‌شوند و به این ترتیب دست واسطه‌ها کوتاه می‌شود.

یک مثال جالب در این مورد، پروژه سند باکس است. این پروژه توکن خود را تحت عنوان “سند (SAND)” در شبکه اتریوم ساخته و راه‌اندازی کرده است. پروژه سندباکس، یک بازی بلاکچینی است که دنیای مجازی را ایجاد کرده است. در این دنیای مجازی، با استفاده از توکن سند، مانند دنیای واقعی می‌توان زمین خرید، زمین ساخت و حتی آن را اجاره داد. البته ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود؛ در واقع اکثر فعالیت‌هایی را که می‌توان در دنیای واقعی انجام داد، در این بازی نیز قابل انجام است. قابل ذکر است که تمامی این فعالیت‌ها به صورت دیجیتالی و غیرفیزیکی می‌باشد.

مثال دیگر در این رابطه، توکن تتر می‌باشد. توکن تتر بسیار معروف است و بعد از اتریوم در رتبه سوم بازار رمزارزها قرار دارد. توکن تتر یک نوع رمزارز باثبات است و قیمت آن معمولا تغییر نمی‌کند. قیمت هر واحد از این توکن برابر است با یک دلار آمریکا. اکثر معامله‌گران از این توکن برای حفظ ارزش دارایی‌های خود در بستر بلاکچین استفاده می‌کنند. جالب است بدانید که، این دو مثال از توکن‌ها، فقط نمونه‌های کوچکی از میلیون‌ها توکن موجود بر بستر اتریوم هستند.

مزایا

توکن‌هایی که در چهارچوب استاندارد ERC-20 ساخته می‌شوند، قوانین و پروتکل‌های یکسانی دارند. برنامه‌نویسان و صاحبان پروژه‌ها، با درک زبان، توابع و شرایط استفاده از این استاندارد می‌توانند توکن‌های خود را به آسانی در این چارچوب ایجاد کنند. در صورت نبودن این استاندارد، پروژه‌ها باید زمان و هزینه زیادی را صرف ساختن توکن می‌کردند.

معایب

لازم به ذکر است که آسان بودن ساخت توکن‌ها همیشه هم مزیت محسوب نمی‌شود. زیرا ممکن است بعضی از افراد از این استاندارد سود استفاده کنند و به آسانی پروژه‌های فریب‌کارانه خود را به قصد کلاه‌برداری راه‌اندازی کنند. به همین دلیل کاربران قبل از خرید توکن‌ها باید تحقیقات لازم را انجام دهند تا در دام این پروژه‌ها گرفتار نشوند.

به طور خلاصه، استاندارد ERC-20، پروتکلی برای ایجاد قراردادهای هوشمند و توکن‌ها است. این پروتکل که شامل مجموعه‌ای از قوانین و دستورالعمل‌ها می‌باشد، تعیین می‌کند که کدام قراداد هوشمند و توکن، ویژگی‌های لازم برای پیاده‌سازی و اجرا شدن در بلاکچین اتریوم را دارد. در مجموع، این قابلیت شبکه اتریوم باعث شده که صاحبان ایده‌های نو و جالب بتوانند اهداف خود را عملی کنند و تعداد زیادی از توکن‌ها را بسازند و ارائه دهند.

دیدگاهتان را بنویسید (0 دیدگاه)

ایمیل

نام و نام خانوادگی

متن

ثبت دیدگاه

نظرات کاربران (0 نظر)