در گذشته استخراج اتر بی‌شباهت به استخراج بیت کوین نبود. در هر یک از این شبکه‌ها کاربران با خرید دستگاه‌های سخت‌افزاری خاصی، می‌توانستند در امور شبکه مشارکت داشته باشند و به استخراج رمزارز مورد نظر خود بپردازند. اما اخیرا با به روز رسانی شبکه اتریوم و ارائه نسخه جدیدی از آن تحت عنوان «اتریوم2»، نحوه استخراج اتر تغییر یافته و به مراتب آسان‌تر و کم هزینه‌تر از قبل شده است. در این مقاله قصد داریم نحوه استخراج اتریوم را در گذشته و در زمان حال  بررسی کنیم، پس با ما همراه باشید.

استخراج اتر در گذشته به روش اثبات کار انجام می‌شد. در این روش، هر کاربری که قصد استخراج داشته باشد، ابتدا باید یک دستگاه سخت‌افزاری گران‌قیمت به اسم ماینر خریداری کند. با اتصال این دستگاه به بلاکچین، کاربر می‌تواند در امور شبکه مشارکت کند و به عبارتی تبدیل به یک نود شود. نودها می‌توانند تراکنش‌ها را اعتبارسنجی یا تایید کنند. به نودهایی که تراکنش‌ها را تایید می‌کنند، نود ماینر گفته می‌شود.

ماینرها، ابتدا تراکنش‌هایی را به دلخواه انتخاب می‌کنند و در یک بلاک جمع می‌کنند. برای افزودن این بلاک به شبکه بلاکچین، ماینرها بر سر حل یک معادله پیچیده ریاضی با یکدیگر رقابت می‌کنند. اولین ماینری که پاسخ معادله را پیدا کند به عنوان ماینر برنده شناخته می‌شود. ماینر برنده می‌تواند بلاک خود را به شبکه بلاکچین اضافه کند و به این ترتیب تراکنش‌های داخل آن تایید ‌می‌شود. در این فرایند که استخراج نام دارد، ماینر به عنوان پاداش کار خود (حل معادله)، رمزارز اتر دریافت می‌کند.

اتریوم در جدیدترین به روز رسانی خود به نام «اتریوم 2»، از روش اثبات سهام برای استخراج اتر استفاده می‌کند. در این روش دیگر نیازی به خرید دستگاه‌های ماینر و حل معادلات پیچیده ریاضی نیست. کاربران تنها با خرید رمزارز اصلی بلاکچین مورد نظر و اختصاص دادن آن به شبکه، تبدیل به نود می‌شوند. در واقع این نودها، پس از خرید رمزارز اتر آن را به عنوان وثیقه در اختیار شبکه قرار‌ می‌دهند تا بتوانند در فرایند استخراج شرکت کنند. این نوع نودها که نوعی سهام‌دار در شبکه می‌باشند، «نود ولیدیتور» نامیده می‌شوند.

برای تایید تراکنش‌ها، تعداد محدودی از ولیدیتور هایی که بیشترین رمزارز را خریده‌اند به عنوان «ولیدیتور برتر» انتخاب می‌شوند. سپس از بین این ولیدیتورهای برتر، یکی از آن‌ها به  صورت تصادفی توسط شبکه انتخاب می‌شود تا در فرایند استخراج شرکت کند. ولیدیتور برتر می‌تواند بلاک خود را به شبکه بلاکچین اضافه کند و به این ترتیب تراکنش‌های داخل آن تایید ‌می‌شود. در این فرایند که استخراج نام دارد، ولیدیتور به عنوان پاداش سهام‌گذاری در شبکه، رمزارز اتر دریافت می‌کند. برای ساخت بلاک بعدی و تایید تراکنش‌های آن، دوباره ولیدیتور برتر دیگری به طور تصادفی توسط شبکه انتخاب می‌شود و همین روند ادامه دارد.

برای اینکه شما در اتریوم2 تبدیل به نود ولیدیتور شوید، نیاز دارید 32 عدد رمزارز اتر را خریداری کنید. قیمت هر اتر در زمان نگارش این مقاله حدود 67 میلیون تومان است. با این حساب، شما نیاز به 2 میلیارد تومن دارید تا به عنوان نود ولیدیتور فعالیت کنید. شاید بپرسید پس با این توصیفات، سرمایه‌گذاران خرد هیچ وقت نمی‌توانند به عنوان ولیدیتور فعالیت کنند و به استخراج اتر بپردازند. برای حل این مشکل، هر یک از ولیدیتور ها یک استخر سهام (staking pool) به وجود آورده‌اند. کاربران با خرید هر مقدار از رمزارز مربوط به شبکه، قدرت سهام خود را در استخرهای سهام قرار می‌دهند و به قوی‌تر شدن ولیدیتور کمک می‌کنند.  این ولیدیتور پس از تایید تراکنش‌ها و دریافت پاداش، سهم هر یک از این کاربران را می‌دهد.

در این روش، حتی کاربرانی که سرمایه کمی داشته باشند، همچنان می‌توانند در فرایند استخراج اتر شرکت کنند. در نهایت، این کاربران سهم خود را از سود حاصل از استخراج اتر دریافت می‌کنند. اما در نسخه قبلی این مزیت وجود نداشت و هر کاربری نمی‌توانست به این آسانی در فرایند استخراج شرکت کند. بلکه باید افراد برای استخراج اتر، دستگاه‌های گران قیمت (ماینر) خریداری می‌کردند.

در مجموع با به روز رسانی بلاکچین اتریوم، فرایند استخراج اتریوم آسان‌تر شد. علاوه بر این، سرعت انجام تراکنش‌ها افزایش یافت و به دنبال آن نرخ کارمزد تراکنش‌ها نیز کاهش یافت. مزیت دیگر اتریوم 2 این است که، از دستگاه‌های ماینر برای استخراج اتر استفاده نمی‌کند. می‌دانیم که ماینرها نیاز به برق زیادی برای فعالیت دارند. با حذف ماینرها، برق کمی مصرف می‌شود و به محیط زیست آسیبی نمی‌رسد.

دیدگاهتان را بنویسید (0 دیدگاه)

ایمیل

نام و نام خانوادگی

متن

ثبت دیدگاه

نظرات کاربران (0 نظر)